अहँ !
मदन दुलाल
पेन्सिलभेनिया, अमेरिका
अहँ !
त्यसपछि हाँसेन “ललाई”
अहँ,
किन्चित हाँसेन
न त तक्लाई नै हाँस्यो
न त हाँस्न नै सक्यो बिष्ट डाँडो
तेजोमय सूर्यको प्रकाशलाई
“अन्धक”ले आँफूमा समाहित गरेकै दिनदेखि
आमाको ओठमा मुस्कान हराएको हो
र
नजिकै बग्ने ललाई र तक्लाई खोला
मृदुल गुनगुनहाट छाडेर
चुपचाप दक्षिण बगिरहेका थिए
तमाम सपनाहरूको अस्तुहरू बगाँउदै
दक्षिण त लाशहरू पो जान्छन् त
सोच्दै थियो बिष्ट डाँडो
र
निरिह हेरिरहेको थियो
नदिहरूले बगाईरहेका सजिब अस्तुहरू
हो त्यहि निरिहताको
फायदा लियो
माथि उडी हिड्ने हुचिलले
निरिहको दोहन
हुचिलको धर्म
कहाँ रोकिन्थ्यो र दमहा बजाएर
चिथोरिदियो
समताको सम्बाहक घिच्रो
ललाईका धिमाल र हुमगाँई बाको घिच्रो लिएर माथि चार फन्को लगायो र हुँकार हिनहिनायो
हो त्यहि दिनदेखि
किन्चित
हाँसेन ललाई
न त तक्लाई नै
न त हाँस्न नै सक्यो बिष्ट डाँडो
अकाश थर्काउँदै उत्तरतिर उडेको हुचिलले
दौँतारी गिद्ध र हाडखोराको
बथान लिएर
छिमेकी गाउँ तहस-नहस पारेको खबर आयो
खबर आयो
स्वाभिमानी शिर ढलेको
आमाहरूको चिर हरेको
र
हुचिल र उस्का सहचरहरूले
कामोन्मादी नाद गरेको
निरबताले चारै प्रहर
चारै दिशा छपक्कै छोपेकै दिन देखि हो
बाबाको बज्रभन्दा कठोर छाती चिरिएको
आमाको ओठबाट मधुर मुस्कान हराएको
बाबाको छाती चिरिनु
र
आमाको मुस्कान खोसिए देखि नै
अहँ
किन्चित हाँसेन ललाई
न त तक्लाई नै
न त हाँस्न नै सक्यो बिष्ट डाँडो।।