प्रेम
प्रतिमान सिवा
अमेरिका
फोस्रा सपनाहरुका
तिता आभाषहरु
अनि
खस्रा अतितहरुका
मीठा यादहरु सम्झदै
पुच्की आमैले ….
खुट्टाका बुडी औँठाहरु
छ्याप्पै भिजाएकी थिन,
शुन्य ती आँखाहरुबाट
उम्केका अनमोल
मोतिका दानाहरुले ।
“यो दाई त कस्तो छ हौ ?
गङ्गाटा जस्तो,
अघि पनी बड्ने,
पछी पनि हट्ने ?” भन्दा
अदन-बदन सबै रगताम्मे देखिन्थे
सामिप्यको उत्तेजनाले हो कि…
समर्पणको आवेगले हो ?
युग बित्यो,
समयले जित्यो,
बैंस उत्कर्समा पुगेर
बुड्यौलिमा स्खलन भयो ।
माईलाबा,
हिजै मात्र त हो,
कम्पित धोद्रो स्वरमा
पुष्टि गरिरा’थे,
“मैले त, झलमल्ल सुनाखरिलाई
टपक्क टिपेर शिरमा
सिउरिनु भन्दा,
रुखमै रुझाओस भनेको थिएँ,”
खै, हिँजै मात्र त हो
आफु खच्किएको,
मर्दाङ्गी लच्किएको
पुष्टि गरिरा’थे
मलाई साक्षी राखेर ।
आज बिहानै फेसबुकभरि
श्रद्धान्जलीको बाडी थियो,
माईलाबाको शवलाई बगाउँन ।
स्तब्ध मेरो मन,
जन्म र मृत्यु बिचको
औसत दुरी कति होला..?
अड्कल गर्न खोजिरा’थ्यो ।