प्रियः बन्द आँखी-झ्याल खोल न

डूकनाथ नेपाल, गान्तोक/सिक्किम-

 

वर्षौं भएन र अब त,

तिमी र म यहाँ आएको ?

यो खोली जस्तो घर,

माचिसका डिब्बाजस्ता कोठाहरु,

यही कोठाको सामुन्ने खुल्ने,

एउटा नक्काशीदार ढोका,

त्यही ढोकाबाट हामी भित्रिएका थियौं

हाम्रो जोवनका अनगन्ती वैंशालु दिनहरु

त्यही ढोकाबाट बाहिर भागेछन्-

छोराले क्रिकेट खेल्ने

सिकुवा पनि त्यहीं रै’छ

छोरीले भाँडाकुटी खेलेको

एउटा सानो कुना पनि त्यहीं रै’छ

काँग्योले तानेर उखेलेका

तिम्रो र मेरो टाउकाका अनगन्ती

सेतो र कालो कपालका गुच्छाहरु पनि

त्यहीं भएको एउटामात्र

गमलाको फूलको फेदमा फुलेको रै’छ !

यही ढोकाबाट न हो-

बुहारी भित्रिएर छोरा लिएर गई

यही ढोकाबाट न हो छोरी,

जीवनभरको उदासी दिएर गई

एक युग भयो त्यो पछाडिपट्टि खुल्ने

आँखीझ्याल नखोलेको

आज त्यो पछाडिपट्टि खुल्ने

सानो आँखीझ्याल खोल न-

त्यता पनि त एउटा संसार छ-हेरौं

त्यहाँबाट देखिने, चैतमा चाँप फुल्ने एउटा डाँडा छ

त्यो डाँडापारि पैयौं फुलेर

छोरी माइत बोलाउने एउटा गाउँ छ,

शिरीष फुल्ने पाखा र

बनमारा फुल्ने एउटा कान्ला छ

त्यो कान्ला छोडेर

शिरीष फुल्ने पाखालाई माया मारेर

चाँप फुल्ने डाँडाको देउरालीलाई नमस्ते गरी

हिउँदको एक बिहान

लछेप्रै परेको तुसारो –चर्याप चर्याप टेक्दै

खुशी खोज्न आएको थिएँ म यहाँ

मनभरि कल्पना, शरीरभरि-वैंश

नशा र रगतभरि-उन्माद

आँखाभरि छालजस्ता सपना बोकेर,

आज पनि पल्लोपट्टि

आँखीझ्याल खुल्ने गाउँहरुमा

पैयौं फुल्दो रै’छ, शिरीष फुल्दो रै’छ

आज पनि त्यतातिर हर्कबहादुरहरु

पैयौं फुल्दा रमाउन सक्दा रहेछन्

रमाउनैको निम्ति

विदेशी फूल र खुशी चाहिन्न रै’छ

रमाउनैको निम्ति

‘स्व’ भन्ने कुरालाई बेच्नु छैन रै’छ

पैयौंको फूल र वनमारा झार पनि

खुशीको विषय हुँदा रै’छन्

शिरीषको फूल पनि

पारिजात जस्ता अजम्बरी हुँदा रै’छन्

हामीले भने यो सबै झ्याल-ढोका बन्द गरेर

कुन खुशी खोजियो कुन्नि !

शायद तिम्रो गाउँमा

पैयौं, लालुपाते र वनमारा फुल्ने

कान्ला थिएन कि ?

यो जीवनको अपरान्हमा

छिमेकीले जे सोचे पनि सोचोस्

त्यो पल्लो गाउँतिर खुल्ने

सानो आँखीझ्याल खोल त-

म एकपटक हर्कबहादुरको आँखाले

त्यो चाँप फुल्ने देउराली डाँडा र

पैयौं फुल्ने पाखाहरु हेर्नुपर्यो

भोलि कसले रजाइँ गर्ला

त्यो भित्ता र पाखाहरुमा

आज मैले वैंशमा छोडेर आएको

चिसो बतास पिउनुपर्यो-

प्रिय- एकैपल्ट त्यो उत्तापट्टि खुल्ने

सधैं बन्द रहेको सानो आँखीझ्याल खोल त,

म त्यो देउराली पारिको गाउँलाई

नमस्ते गर्नुपर्यो !