भ्रम

भक्त घिमिरे 
अमेरिका

यो भ्रम तिमीमा कहिल्यै नरहोस्-

तिमी शैशवकालबाट बढ्दै जाँदा

तिम्रो टाउकोले उचालेर

आकाश अग्लो भएको होस् !
बुझ्नुपर्छ अब तिमीले;

हीनताबोधको आवेगमा

खुट्टा बजार्दा थिचिएर

धर्तीमा खाल्टाहरु परेका पनि होइनन् !

 

तिमी अर्थहीन कंकलाशब्द रुँदा

प्रकृति भिजेर नदीहरु बढेका पनि होइनन् ।

 

यो अन्योल तिमीमा नरहोस् कहिल्यै-

तिमी मभन्दा बेग्लै अस्तित्व बोकेर

यो धर्तीमा बाँचिरहेका छौ,

तिमी र म त

पछि ढकमक्क फुल्ने आशामा रहेका

एउटै सुनाखरीको बोटका पल्लवीहरु हौं,

एउटै लहरामा झुलेका

मुना, कोपिला र थुँगाहरु हौं ।

 

इतिहासका युद्ध सरदारहरुको

नामका पुच्छरहरु गाँसेर तिमी आफूलाई,

धृतराष्ट्रको लागि सञ्जय बने सम्झौला,

हस्तिनापुरका लागि महात्मा विदुर बने बुझौला…

तिमीलाई थाहा छ त;

नूनकै सोझो सम्झेर दुष्ट दूर्योधनको पक्ष लिँदा

इच्छा मृत्युका हकदार देवब्रतको पनि

कुरुक्षेत्रमा केही पिताम चलेन !

 

तिमीले भनेजस्तै साँच्चै तिमी

हाम्रो भविष्यप्रति चिन्तित छौ भने-

नभएको झूटो युद्धको कथा सुनाउने

छली सञ्जय नबन-

तिमी आफैंले नंग्र्याएर क्षतविक्षत बनाएको

हाम्रो ‘हस्तिनापुर’लाई

कुरुक्षेत्र बनाएँ भन्ने भ्रमका बखान

अब त धृतराष्ट्रले पनि सुन्ने छैनन् ।

 

तिमीले भनेजस्तै साँच्चै तिमी

हाम्रो भविष्यप्रति चिन्तित छौ भने-

हाम्रो युद्ध कतै छ भने,

त्यो त महाभारत युद्धजस्तो

बन्धुबीचको लडाईँ होइन,

वंशजबीच अंशबण्डा होइन-

हाम्रो युद्धको लक्ष्य र गन्तव्य,

तिमीलाई पनि याद हुनुपर्छ !

 

यसको उद्देश्यप्राप्तिमा तिमी सचेत छौ भने-

हामीलाई त कथा सुनाउने सञ्जय होइन,

रथ हाँक्ने सारथी पो चाहिएको छ;

हुनसक्छ पछि शान्ति-सुव्यवस्थामा

शान्तिका मन्त्रसहित चरु पोलौंला

होम लगाउँला; त्यतिबेला

तिमीजस्ता पण्डितको खाँचो हुनेछ !

तर आज त;

अस्तित्वरक्षाको यस युद्धमैदानमा

गणनायक र सेनापतिहरु पो

हामीलाई चाहिएको छ !

 

धर्तीमा उज्यालो र अँध्यारो छुट्याउने

हामीमा चेत छ;विवेक छ –

यो चेत तिमीमा पनि रहोस्…

भाले बासेर उज्यालो भएको होइन,

उज्यालो भएर भाले बासेको हो ।