म जुन र सुनको किरण

“क्षितिजको मित्र”प्रकाश धमला
अष्ट्रेलिया

म सानो छँदा
मेरी हजुर आमाले
ऊ…….माथि देउती माता भनेर जून देखाउनु हुन्थ्यो
म रोइरहे पनि चुपचाप रहन्थें
मेरो कर्कश पनि ठप्प हुन्थ्यो
त्यही समयदेखि हुनुपर्छ सायद
जूनलाई शालिन र विनयशील ठानिरहें
शालिनता र विनयशीलता आमामा हुनुपर्छ भनिरहें
हो मैले
जूनलाई आमा मानिरहें
थाहा छ,
म आमालाई शान्ति मानिरहन्छु
तर,
आजकाल, राँके जुलुस बोकेर
असंख्य ताराहरु जूनसमिप जाँदै गरेको समाचार छ
म डराइरहेछु
म अत्तालिरहेछु
म बेहोस हुन खोजिरहेछु
कतै मेरो बाल्यकालको
एक जोडी वरपीपल त ढल्ने होइनन् ?
अहिले,
म रोएको रात,
जून पूर्णिमा भएर आउन सक्दिनन्
म थाकेको रात
शीतलता बनेर छाउन सक्दिनन्
नाङ्गो सडकमा निदाएको रात
प्रिय जुन धुवाँ चिरेर आउन सक्दिनन्
त्यसैले,
म हरेक सन्ध्याहरुमा
सुनका किरणहरु बटुलेर
हरेक मध्यरातहरुमा आँखाका ज्योति बटुलेर
जूनलाई समर्पण गर्ने पक्षमा छु ।।

Tags: Bhutanese Literature Bhutani kavita Prakash Dhamala