अनुत्तरित: छोरीको प्रश्न

रूप पोखरेल
पिट्सबर्ग, अमेरिका

सुमेरु भन्दा भारी पर्वत
चुनौतीका चट्टान
शिर माथि धराप अड्ढीएर
मेरो छायाँ विचरण गरिरहेछ,
लाग्छ
आवश्यक्ताहरू दैलादेखि भण्डारसम्म
लम्पसार सुतेका छन्
इच्छा जति सबै- यस घड़ी
सिथिल छन्
सिकमानी छन्
अझ भनौं
मुर्छित छन् लक्ष्मण झैँ
( न मरी जानु न गरी खानु ! )

आशाको सानो फिलंगो
अकवरको खिचड़ी
टाढाको बत्ती
मनका कुना काप्चामा
सानी छोरी काखमा लुटुपुटु गर्दा
कालो बादलका प्वालबाट जुनको किरण- चुहिन्छ
आँखाका डिलबाट पोख्खिएर
(रात पछिको उज्यालो !)

‘आमा, तपाईँ र ममी-भूटान
दिदी-नेपाल
म- क्यालिफ़ोर्निया’
साना औंला एक एक गर्दै गन्दै
छोरी भन्छिन् –
‘हामी तीन देशका किन?’
म भन्न सक्तिन-
‘तिमी यी सब बुझ्न सानै छ्यौ छोरी !’
भोलि भन्छु-
यसरी टारिदिन्छु
पाँच वर्षे दिमागमा
म के रोपुँ?
(जस्तो बीज उस्तै बोट टुसाउँछ !)

चिनारीको प्रश्न
पहिचानको प्रश्न
मेरो निन्द्रा चोरिरहेछ
मेरो तन्द्रा भङ्ग गरिदिन्छ
यी भूगोलका धर्काहरूले
तेरो, मेरो र उसको बनाएर
धर्ती कहिले कसले किन चिर्यो हँ ?
एउटै हाड रगतको नाता
किन चिनारी विभाजित छ
(प्रश्न छ)

बुढी आमाका निधारमा
पुरानो पुस्तकको ठेलीका पानाझैं
नातिनी खेलाउँदै मुस्कुराउँदा
छालाका पत्ती-पत्तीका थाक लाग्छन्
साना औंलाले-
हजुरआमाको निधारका मुजा सुम्सुम्याउँदै
मेरी सानी छोरी
दिउसो शिशु कक्षामा सुनेको
क्यालिफ़ोर्नियाको सौन्दर्य
वर्णन गर्छिन्
हजुरआमालाई
(बत्तीका फेदको छायाँ-हजुरआमा!)