एकान्त र सपनाहरु
रमेश गौतम
नर्वे
एउटा शून्य कोठाभित्र
मेरा बिम्बचित्रहरु
नाचिरहेथे-
अस्तित्वको परिमार्जित/परिभाषित
रेखाङ्कित गोलार्धभित्र
बिम्बचित्रहरु
निरीह टल्कन्थे
विदीर्ण रुन्थे पनि
बिम्बचित्रहरु
एक्ला थिए
नितान्त एक्ला
शून्य/निर्जर/नीरव वातावरणमा!
म दूर क्षितिजमा कतै बसेर
नियालिरहेको थिएँ/नियाल्नु कर्तव्य!
बिम्बचित्रहरु
कहिल्यै निस्कन सक्तैनथे
अस्तित्वको रेखाङ्कन तोडेर।
तर
मलाई रत्तीभर क्षोभ छैन-
बिम्बचित्रहरु
नितान्त एक्ला भएर पनि
नीरवताभित्र कैद भएर पनि
अरुसरह मुस्कुराउँथे
यो ‘मुस्कुराउनु ‘ भित्र
मैँले अभाव महसुस गरिनँ।
३०/०८/२००२
हात्तीसार, धरान
Great work! Clearly depicts the situation in refugee camps, in my view.
”बिम्बचित्रहरु
कहिल्यै निस्कन सक्तैनथे
अस्तित्वको रेखाङ्कन तोडेर।“
There are something at some situations which we cannot deny; we are compelled to accept it though it hurts you.
wow,it is pretty good,let ur poem make me cry,clap,smile and laugh and bringsout an out look of our pathetic life.
really nice from your part ramesh jee