गजल – ४९४
नेत्रप्रसाद आचार्य
पेन्सिल्भेनिया, अमेरिका
जसले घाँटी निमोठेको हो लहरा भएर
उही जीवन, झाङिइगएको हो हराभरा भएर ।
मलाई भऱ्याङ् बनायो, उक्लियो र उड्यो
बिर्सियो, भूमिमै हुन्छन् पैताला, चरा भएर ।
कोही माथि उठेपछि यति कुरा सोच्नै पर्छ
अडिएका हुन्छन् यी रूख पनि जरा भएर ।
जब मोलामोल भयो आमाको शवमाथि
छोरो निस्किएको हो बाहिर खतरा भएर ।
आज प्रयोग भएर फालिए पनि यति बुझ्नु
अन्न हुँ भोलि सजिन्छु शिरमा जमरा भएर ।