नलेखिएको कथा

खगेन्द्र गौतम/ क्यानडा

यो दुनियाँले बुझेको थियो
तिम्रो यात्रा सहज थिएन ।
तर समय त्यही चाहन्थ्यो
जो तिमी गर्दै थियौ।

युगौँसम्म जन्जिरमा बाँधिएको,
लुटिएको, अनि पुस्तौँ पुस्तासम्म
सामन्तीको इसारामा बाँचेको
यो समाजका लागि,
तिमीले चालेको कदम अविरल रहोस्
भन्ने कामना गर्दा गर्दै ,
तिम्रो गिरफ्तारीको
खबरले सनसनी मच्चायो।

त्यो
दुखद खबरले
अधिकारको लडाई अन्त्य
भए जस्तो भयो, स्वतन्त्रताको
मृत्यु भए जस्तो भयो, प्रजातन्त्र त केवल
एकादेशको कथा जस्तो भयो।
तिमीलाई हौसाउनेहरू त केवल तिम्रो
अन्त्य मात्र पर्खी रहेका रहेछन्,
अवसरको खोजीमा तिम्रा कामहरूमा
पूर्णविराम  लाउन पर्खी रहेका रहेछन्।
तर तिम्रो यात्रा केवल तिम्रालागिमात्र थिएन,
यो त सिङ्गो देशकालागी थियो,
मानव सभ्यताकालागि थियो,
जनमुक्तीकालागि थियो।

तर,
अवसरवादको दलदलमा फसेका
हामीले कहिल्यै तिम्रो मर्मलाई बुझेनौ।
तिम्रो सम्झनामा न कुनै सालिक नै बन्यो,
न कुनै तिम्रो वीरताको कथा नै लेखियो।
युद्धका मोर्चामा तिम्रा पाइलाहरू अगाडी बढी रहँदा ,
हामी सुरक्षित स्थानको खोजीमा थियौं,
तिमीलाई दुस्मनले गोलाबारी गर्दै सङ्गिनले रोपी रहँदा
हामी सीमा कटी सकेका थियौँ।

यो तिमी प्रतिको बेइमानी हो,
तिम्रो साहसको बेइज्जती हो।
बन्दी जीवन सामान्य त पक्कै छैन होला?
आफ्नो इतिहास आफै लेख अब।
तिम्रा आफन्त र मित्रहरू कायर र भगौडामात्र हुन।
अब उनीहरू तिमीलाई भुल्न अनेकौँ बहाना
खोजिरहेका छन्।