माया यस्तो हुनुपर्छ

नैनसिङ मगर्
न्यू योर्क, अमेरिका

गोरे र गोरीका जीवनचक्र जेनेतेने चल्दै थिए । केही कालपछि न्यूयोर्कमा आइपुगे । एक वर्षपछि ग्रीनकार्डको लागि दुवैजना बफेलो ईमिग्रेशन कार्यलयमा पुगे । त्यहाँ केही मित्रहरु भेटाए, कोही टिमाईबाट कोही गोल्धापबाट आएका रहेछन् । उनीहरू पनि त्यही ग्रीनकार्डकै लागि आएका थिए । केही गफगाफ गरेपछि फोन नम्बरहरू साटासाट गरे । अभरमा शत्रु पनि बोल्छ भने झैँ एक आपसमा भेट हुँदा कहिल्यै नदेखेका तर एकै स्थानमा एकै मुहारको संयोग हुँदा सबै एकै परिवारका भए । आ-आफ्ना कामहरू समाप्त: पारेर सबै जना घर फर्किए ।

एक हप्तापछि बिहानै फोन आयो गोरेको मोबाइलमा । गोरे प्रौढ़ स्कूलमा जान हतार गर्दैथ्यो र पनि कस्को हो फोन आएको भन्दै फोन उठायो ।
“हल्लो, हल्लो…..को बोल्नु भएको ?”
“म दाइ ! प्रिया, अस्ति क्याहो त ….बफेलो ईमिग्रेशन अफिसमा ग्रीनकार्डको लागि जाँदा हाम्रो भेट अनि गफगाफ भएको थियो नि बिर्सनु भयो कि !”
“ए,….अँअँ भन त, मैले त नाम पनि सेप गर्नै बिर्सेछु नि बहिनी ! त्यसैले गर्दा म झुकिएको हुँ अहिले । मलाई स्कूल जान अबेर भइरहेको छ र पनि केही छैन बसमा जाने हो आफूले कार किनेकै छैन भनन केही कुराहरू छन् भने ।”

“म तपाइँलाई माया गर्छु, त्यो भेटदेखि मेरो जीवनमा नयाँ बसन्त आएको छ । म विवाहित हुँ तर मेरो त्यो पति भनाउदा अति सोझो छ, केही गर्ने आँटै छैन सबै मैले नै गर्नुपर्छ । सुगर, पेसर, बादरोग आदिले ग्रस्त छ त्यो, त्यसैले तपाइँलाई बिन्ति बिसाएको हुँ । यहाँ काम गर्न नसक्नेहरूका लागि जीवन अन्धकारमय छ । तपाइँलाई पनि कति गाह्रो भइरहेको होला, किन कि तपाइँको पत्निपनि रुग्ण देखे अस्ति । त्यो अवस्थामा पुगेपछि एक पाखे भइन्छ अनि अति दु:ख बेहोर्नुपर्छ । त्यसैले दाइ ! एक बारको जीवन सुखमयमा बिताउनुपर्छ । मेरो कार लगायत केही रकम पनि संकलन गरेर राखेकी छु, घर किन्दा डाउनपेमेन्ट गर्न पुग्छ । मैले तपाइँ जस्तै पुरूषको अन्वेषण गर्न थालेकी मेरो उमेर सोह्रमा टेकेपछि हो । फेरि यहाँ अँग्रेजी बाहेक अरू भाषाको खैरातै छैन, त्यसले अँग्रेजी त के नेपाली पनि जान्दैन त्यसले । रातदिन औषधिको ख्याल गर्नुपर्छ सुकेको थाङग्रो जस्तो छ त्यसको शरीर पनि । जहिल्यै मेरा लक्ष्यहरू अपूरा नै छन् मेरो विनय स्वीकारी दिनुहोस दाइ ! हल मिलेन भने हल्लुँडो बलियातिर सारी दिन्छन् । म्याच नै भएन भने सँगै हिड्न पनि नसुहाउदो रहेछ । मलाई सबैले कुरीकुरी गर्छन् सँगै हिड्दा पनि अनि म मुख छोपेर हिड्ने गर्छु कहिले छुट्टाछुट्टै बसमा हिड्छौँ ।”

“बहिनी प्रिया ! म पनि स्कूलमा आइपुगे तिम्रो बिन्ति पनि सुने अति पबित्र छन् अनि एकले अर्कालाई माया गर्नु स्वाभाविक नै हो । हो, अहिले मलाई तिमीले हट्टकट्ट देखेर न्यानो कमल ओढाउदै छौ तर भोलि मपनि त त्यो अवस्थामा पुग्न सक्छु त्यतिखेर पुन: तिम्रो चाला त्यही हुनेछ अहिले जुन्छ अनि मैले के गर्नु प्रिया ! मैले पत्निलाई रोग्याहा देखेर चटक्कै बिर्सनु महा पाप हो । तिमीले पनि त्यसरी घृणा नगर विचारलाई ! तिम्रै आशामा ऊ बाचेको छ, रोग सबैलाई लाग्न सक्छ दीन सबैलाई आउन सक्छ । आगो पनि मैहुँ भन्छ सुकेको जंगल देख्दा तर जंगल सकिएको दिन तल माटो मै विलीन हुन पुग्छ निन्याउँरो भएर । भोलि कसैले पनि देखेका हुँदैनन्, एकदिन बाँचियो भने नौ लाख ताराहरू देख्न पाइन्छन् भने झैँ मैले गोरीलाई बचाउनुपर्छ जसरी भएपनि । म बाग्लुङतिर, सिक्किमतिर, गुजुराततिर काम गर्न जान्थे शिविरमा हुँदा तर मैले भन्दा पनि बेसी पैसा बनाउथी ऊन र टोपी बुनेर । म घरमा नहुँदा एक छाक पनि मीठो बनाएर खादैन थिइँ ।

एकचोटि म साह्रै बिरामी भएँ आम्दा, बिराटनगर र घोपा अस्पतालले बिदा दिए पैसा पनि थिएन त्यतिखेर तिनै गोरीको पैसाले उपचार गरेँ भारतमा गएर । अरू सबै परपरै सर्थे गन्ध भयो भनेर तर गोरीले आमाले भन्दा पनि अधिक माया गरिन । हिन्दी नजाने पनि केही मीठा-मीठा खाने कुराहरू बजारबाट किनेर ल्याउथिन । अहिले गोरी रोगी छे तर मैले माछो देख्दा भित्र हात सर्प देख्दा बाहिर हात गर्नु हुँदैन । त्यसैले बहिनी म तिम्रो अनुरोधबाट पर छु । मेरो उद्देश्य यही छ कि, हाम्रो प्राणपनि एकैदिनमा जाओस् भन्ने कामना भगवानसँग गरिरहन्छु । अँह गोरीलाई छोड्दिन म त । ल बहिनी ! बोल्दाबोल्दै बेसी नै पो बोलिएछ कि क्याहो ! दस मिनेट पनि बितेछ कलासमा पस्नलाई । ल त बहिनी आजलाई राखौँ होला फोन पनि ।

बहिनी…….! हल्लो…….. बहिनी ! बहिनी ! बहिनी ….! हल्लो ……ए…….फोन कहिले राखेछ, राखेछ ।”