आमा को दुखेसो

खगेन्द्र गौतम
क्युबेक, क्यानाडा          

खै ! कहाँ गयौ तिमीहरु, कहिल्यै नफर्कने गरी ?

आमा रुवाएर हिँड्नेहरु, दुःख त पक्कै भयो होला!

सुनेको थिएँ,पाहुना लागेको पहिलो दिन नै

तिम्रोपाखुरी सिराने थिए रे,

अनि खुला धर्तीलाई ओछ्यान बनाई

आकाशे छानामा टल्केका तारा गन्दै थियौ रे ?

 

मेरा सन्तानहरु कहिल्यै फर्केनन् –

संसार चुक घोप्ट्याएजस्तो अन्धकार भयो-

धर्ती अनि आकाश अन्धकारमा विलीन भए –

निभ्न लागेको दीयो जस्तो

यी आँखाहरु धिपधिप गरिरहे

तर तिमीहरु कहिल्यै आएनौ !

तिमीहरुको सम्झना;

सिमसिमे पानी पछि लागेको

सप्तरंगी इन्द्रेणीका रंगहरुमा,

कहिले चम्कीलो त कहिले मधुरो मुस्कान बनेर

आँखाभरि झुलिरह्यो, मुटुभरि फुली नै रह्यो-

तर तिमीहरु कहिल्यै आएनौ –

तिमीहरुको मुस्कान;

यी बादल लागी ज्योति गुम्दै गएका आँखाहरुमा,

टिलपिल आँसु बनी बसिरह्यो –

अनि आँसुको भेल छातीभरि पोखियो,

मुटुभरी पोखियो -तर तिमीहरु कहिल्यै आएनौ !

तिमीहरुले छुट्ने बेलामा ,

झिलिमिली फुलबनेर-

तिम्रै वरिपरी फुली दिउँला भनेको होइन ?

फुल्न नसके कोपिला भै तिम्रै छेउमा बसौंला भनेको होइन?

तर खोई ? बरु तिम्रा आँखाभरि आँसु बनेर,

छातीभरि पोखिउँला भनेको भए हुने थियो !

दश धारा दूध चुसाएर हिमालय बनाउने,

अनि त्यसकै फेदीमा बसी धित मरुन्जेल

तिम्रो शिर हेरिरहने मेरो सपना कहिल्यै पुरा भएन !

सक्छौ भने, अन्तिम गाँस त्यहाँ खाएर यहाँ चुठ्न आऊ!

म तिम्रा लागि हजार जुनी बाँचुंला !