गजल-१७३

गजलकार
गजलकार

रमेश गौतम
नर्वे

पुज्दै छन् रे सबैले नै रोमान्चित आउ पेमा
बुझ्नु धेरै छ है तिम्ले ज्ञानकुन्ज धाउ पेमा |

अझै पनि तिम्रो देशमा टाकिनहरु रोइरा’छन्
बुझ्न सक्छ्यौ कति होलान् यस्तैयस्तै घाउ पेमा ?

प्यारो देशको मानचित्र सानो सानो हुँदैछ है
व्यापारी छ तिमीभित्रै अब सीमा लाउ पेमा |

पूरै डुल्यौ, देख्यौ होला ती रैतीको निश्चलता
तिनको जस्तै निश्चल गीत तिमी पनि गाउ पेमा |

सीमान्तीकृत एउटा झुण्ड अस्तित्वहीन बनिरा’छ
तिनको शीर उठाउने बाचा-कसम खाउ पेमा |

देख्यौ होला लिबियामा रक्त होली चलिरा’छ
यस्तै तुफान रोक्न तिमी यौटा युक्ति दाउ पेमा |

तिम्रो देशबाट “खुसी” भ्रमसँगै बेचिँदैछ
साँचो खुसी जनताको हृदयमा छाउ पेमा |

परीकथा सपनाको “स्वतन्त्रता” हुर्कियौ रे
“बाँच्न” खोज्ने हजारौंको गला नदबाउ पेमा |

तिम्रो बिहे मिडियामा शरणार्थी जताततै
बुझ्छ्यौ होला यो सत्य त अब टाढा नजाउ पेमा |

प्रकृतिको कोमल रुप तिम्रो मुटु आमा बनोस्
सधैं सत्य सत्य रहोस्, बुद्धज्ञान पाउ पेमा |

भूटानी महारानी जेत्सुन पेमाप्रति समर्पित

२३ अक्टुबर २०११
स्टाभाङ्गर, नर्वे

2 Replies to “गजल-१७३”

  1. Pasupati Acharya

    लेखी सारै राम्रो छ. मैले राम्रो पढे. कवि नै हो मान्छे

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *