अझै पनि एकफेर पहाड बोकेर हिँड्ने रहर छ

शिवलाल दाहाल
केन्टकी, अमेरिका

टाढा क्षितिजमा देखिएका बादलका टुक्राहरु
मैले मेरा कसीमा ल्याउँछु भने
मैले मेरा सम्वेदनाका अभ्यन्तर हुन् भने
कसैले विश्वास गरेनन्, विश्वास गर्ने आधार पनि थिएन सायद
म दौडिरहेँ तिनीहरूलाई पछ्याउन
म कहिले पहाडका थुम्कासम्म पुगेँ
म कहिले हिमालका थाप्लासम्म पुगेँ
म कहिले सागरका किनारसम्म पुगेँ
म जति जति हिँडे, बादलका टुक्राहरु पर पर सर्दै गइरहे
हुन सक्छ क्षितिज नै पर सर्दै गयो
हुन सक्छ हावाको वेगमा बादलका टुक्राहरु
भेटाउनै नसक्ने गरी भाग्दै गइरहे
म दौडिरहे, लाग्थ्यो म दौडिएर कहिल्यै थाक्तिनँ
म दौडिएकोको देखर,कतिले मूख्याइँ सम्झे
कतिले निरर्थक अभ्यास भने
उनीहरूले कहिल्यै बुझेनन्, बुझ्न चाहेनन्
स्वप्न देख्नु कविको स्वभाव हो
अचेल म आफैँ पनि भ्रमित छु
यो कहिल्यै नपुगिने यात्रा म किन हिँडिरहेछु
यो कहिल्यै समात्न नसकिनेँ व्योम छुन म किन खोजिरहेछु
हिजोदेखेको सपनाभन्दा पनि प्रथक रहेछ कि क्यो हो संसार
कि म थाकिसकेँ दौडिँदा दौडिँदै, म भन्न सक्तिनँ
अझैँ पनि एकफेर पहाड बोकेर हिँड्ने रहर छ