केही सम्झनाहरू : शिविरका

वि.पी शर्मा
नेदरल्याड्स

हो
म जहाँ उभिएको छु
एउटा भूगोलको सडकमाथि उभिएको छु
यस सडकमाथि
चलिरहेका मेरा लक्ष्यविहीन पाइलाहरू
को नि किन अनायासै रोकिन्छन्
सायद मैले केही सम्झिनु छ
बिच सडकमाथि हजारौँ मान्छेहरूको ओहोरदोहोर बिच
ठिङ्ग उभिएर एक क्षणका लागि
वर पर कहीँ
अतीतका गोरेटाहरूमा पुगिरहेको हुन्छु म
वनवासका परिस्थिति र वातावरणका लहरहरू
नदी झैँ, बगेर ‘म’सम्म आए जस्तो
नसम्झिने सम्झनाहरू पनि
सिरिरि बतास चलेको मौसममा
सल्लाका पातहरू झैँ
कहाँ हो कहाँ मेरा हृदयभित्र सुसाइरहे जस्तो
उच्छ्वास, थकाइहरू जीवनका कण-कणबाट
भोगिएका क्षणहरू
एउटा गह्रौँ छातीभित्र जीवन्त भएर
सँगसँगै सडकमाथि हिँडिरहेको जस्तो !

हो
एउटा आँधी आएको थियो
सुनामी आएको थियो हामीले हिँड्दै गरेका
सहर र गाउँका गल्लीहरूमा
प्रत्येक खोला,नदी-नालाबाट
आएका
सुनामीहरू, हुरीहरू आज मैले
घरका खोपा खोपामा बन्द गरेको छु
र त म यहाँ
वनवासका कुरा गर्दै छु
मनभरि रोपिएका मूर्त-अमूर्त अविस्मरणीय
यादहरूको कुरा गर्दै छु
मैले त्यहाँको शरणार्थी शिविरका गल्लीहरूमा
लटरम्म फुलेका र लत्रेका आँसुहरूका बालाहरू
देखेको छु
मैले बेलडाँगीदेखि पथरीसम्म
पथरीदेखि टिमाइ र खुदुनावारीसम्म
र पहाडका जङ्गलहरूमा बाटा खन्दै
उनीहरूले गुनगुनाइरहेका
देशविहीन गीतहरू पनि सुनेकै छु
त्यो परिवेश र परिधिभित्रको एउटा
सानो आयामभित्र

उभिएर
प्रत्येक साँझ बेलुका कोइला र दाउरा भरेर
श्वास फेरेको पनि देखेको छु
हामीले ती आकाशतिर उडिरहेका
काला धुवाहरूलाई जीवन भन्यौ ।

मुसलधार वर्षाबाट भिजेका
चुल्हाहरू तताउँदै
खोसेलाका पिराहरूमा बसेर
वेद व्यास पढ्यौँ
भागवत पढ्यौँ
स्वस्थानी व्रत कथा पढ्यौँ
देवकोटा पढ्यौँ
नारायण गोपाल गायौँ
बाँच्नुका अर्थ र उद्देश्य लिएर
बाँचेका खिइरहेका हामी हड्डीहरूका
व्यथाहरू
त्यहाँका सडकहरूमाथि बिछ्याइएका
अलकत्रा र गिटीहरूलाई सोध्नु
गगन चुम्बी भवनका हरिया झ्यालहरूलाई

सोध्नु
एउटा देश विहीन भुटानी आमाले
दही र मोहीको भीख माग्दै गरेका कथाहरू
पुर्खाको भूमिका बस्ती बस्तीलाई सोध्नु

हुन त
स्थानीय बस्तीका रातारात आँखाहरू
नबलेका पनि होइनन्
भुटान मरेर नेपालका जङ्गलहरूमा
पशु सरह हाम्रा हड्डीहरू, लासहरू

अझै तातै होलान् चिहानभित्र
कम्मरसम्म मैले पहिरेका झुत्रा-झात्रा
थाङ्नाहरू
खाली खुट्टाहरू
भर्खरै रुँदारुँदै थकाइ मारेका आँखाहरू
भर्खरै नेपाली डुङ्गामा रेटी रेटी आएका
चिराचिरा परेका पाइलाहरू
कुर्कुच्चाहरू
र,
रक्ताम्मे हातका औँलाहरूप्रति
नेपालको मौन मुस्कान र हाँसोहरू
मैले मेरो घरको अर्को खोपामा बन्द गरेको छु
तर
हामी आश्रित एउटा देशले
तिम्रो र मेरो बाध्यतालाई अङ्कमाल गर्दै
बेसरम लालच, अमानवीय मानचित्र
विश्व आँगनमा कोचिदिएर
सगरमाथा र माछापुच्छ्रेको शिर निहुराइरहेको छ

कुनै दिन
माई नदीको किनारमा मेरो लास जलिरहेको थियो

एउटा सिङ्गो नेपाल पनि म जलिरहेको आगो
हात सेकाउँदै तापिरहेको थियो !
जुकाले झैँ
नागरिक चुस्ने काठमाडौँको दश टाउके
कोब्राहरू
मन्दिर वरिपरि
सुमधुर भजनका सङ्गीतहरू गाउँदै

नेपालको प्रत्येक गुम्बाहरू वरिपरि
पवित्र चक्र घुमाउँदै भन्छन्
सीता यही जन्मेकी हुन्
बुद्ध यही जन्मेका हुन्
ब्रह्म विष्णु पनि यही जन्मेका हुन्
मथुरा पनि यही कहीँ कतै थियो ।
मैले तापेका आगोका अगुल्टाहरू
मन पोल्ने रापहरू, वेदनाहरू
लिपिदिएको छु सेता पानाभरि
नभोगेका जीवनका मितहरू होइनन् यी
घाममा फूलेका हिउँका फूलहरू होइनन् यी
होइनन् यी
यी त
मेरा मनभरि फुलेका
सम्झनाका फूलहरू हुन्
यी त
तिमी र मैले सम्झिरहने
भूटानी शिविरका सम्झनाहरू हुन् ।

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *