शहीदकी छोरीसँग

रमेश गौतम
नर्वे

नानी
तिमीलाई निश्चय थाहा छ
तिमी बाँचेको युग
तिमी हाँसेको परिवेश
तिमी उभिएको धरातल !

तिम्रा बाबा र बाबाहरु बाँचेको समय
आकाश अँध्यारो थियो
सुनकोश धमिलो थियो
र वातावरण उकुसमुकुस थियो |

र उस्तै छ अहिलेसम्म पनि !

तिमीहरुले
दिउँसै सूर्य अपहरण गरिएको
कालो दिनको अनुभव गर्न नपरोस् भनेर
तिमीहरुले
दिनानुदिनको दमन र बिभेदको
महामारीले ग्रसित हुन नपरोस् भनेर
तिमीहरुले
स्वर दबाएर बोल्न नपरोस् भनेर
तिम्रा बाबा र बाबाहरुले
सपना संगालेका थिए |

धेरै युद्धहरु लडिए चाम्लिमिथाङमा
धेरै उगेन वाङ्चुकहरु राजा भए समरमा
र धेरै महासुर क्षत्रीहरु जिउँदै डुबाइए समुद्रमा !

र कायमै रहयो त्यो अन्धकार |

हो नि नानी
सूर्य ग्रहणले निलेका
भयग्रस्त दिनको निश्पट्टताभित्र
तिम्रो घरको दियोसमेत निभेथ्यो
तिम्रो आस्थाको केन्द्र ढलेथ्यो |

तर त्यो एउटा निस्पृहता थियो
त्यो दियो निभाइको अन्धकारसंगै
प…..र क्षितिजमा कतै
प्रकाशको संकेत फैलेथ्यो,
त्यो केन्द्र ढलाइको दारुणतासंगै
अपरिभाषित भविष्यको कालखण्डभित्र कतै
नवीन उत्साहले जरा गाडेथ्यो |

आज
खण्ड–खण्ड बाँचेका छन्
तिम्रो बाबा र बाबाहरुका सपना !

सुन्कोशका प्रत्येक सुसेलीहरुमा
तिनका आवाज घन्किरहेछन् आज
जुह्मोलरी तिनकै शीरहरु बोकेर
खडा उभिएको छ आज
साइप्रेसको टुप्पामा बसेर
ब्ल्याक रेभन तिनलाई सम्झेर
मौन धारण गरिरहेछ आज
अनि माथि आकाशमा
तिनकै पक्षमा गर्जन गर्दै
अटल बसिरहेछ ड्रागन आज |

भनिदेऊ है नानी
तिम्रा दादा र दादाहरूलाई पनि–
इतिहास त
बलियाहरू कै लेखिएको छ जहिल्यै
तर बाँचिरहने छन् तिनीहरु
युगौं–युग / जन्म–जन्मान्तर !

प्रस्तुत कविता पुण्य फाउन्डेसनको अन्लाइन सङ्कलन “शहीदहरूप्रति श्रद्धाञ्जलि” मा प्रकाशित भएको थियो।

यो पनि पढ्नुहोस्: