भूपी, यो हल्लै हल्लाको देश
राकेश कार्की
लस एन्जेलस, अमेरिका
न बाँकी भयो नेपालीपन
न बाँकी भयो आफ्नो भेष
छसय एकको विशाल संविधानसभा
भूपी, यो हल्लै हल्लाको देश
टुँडिखेल खुलामञ्च बोलीरहन्छ
संविधानसभा कान थुनिरहन्छ
नपाउन्जेल फतफत हल्ला गर्छन्
पाएपछि गमक्क फुलेर बहिरा हुन्छन्
हाम्रो महान् कवि भूपीले भने जस्तै
यो हल्लै हल्लाको देशमा
फुटपाथमा छरिएर जताततै सस्तै
नबिकेर कति लागे विदेशमा
असङ्ख्य जीवनमा पछारिएका
भविष्य खोजिरहेका छोराछोरी
आमाको काखबाट छुटाइएका
आँखाभरि सपना रोजीरहेका छोराछोरी
यो हल्लै हल्लाको देशमा
मुख खोल्न नसकेर परदेशमा
खुलामञ्चले के लछार्यो र
संविधान सभाले कसलाई बसायो र
न सरकारी जल न कृषि मल
गाउँघर चकमन्न रित्तो जातोमा
अनि सम्पूर्ण निचोरिदिएर उडाइ दिन्छन्
मरूभूमिको पोल्ने चरम तातोमा
कतै पुरै हिउँ-भालु जस्तो ढाकिएर
क्यानाडा, अलास्काको चरम चिसोमा
मुलुक छोडाउने पासपोर्टमा डामिएर
सीमा कटाइदिन्छन् रात्रि औ दिउँसोमा
कतै हिउँ सोर्दासोर्दै प्राण चिसोमा जान्छ
कतै पसिना उम्लेर तातोले जीवन खान्छ
त्यैपनि मातृभूमीमै लास आउछ बाकसमा
भूपी, यस्तै छ यो हल्लै हल्लाको देशमा
पेशाले इन्जिनियर गीतकार कार्की अनेसास लस एन्जेलस च्याप्टरका उपाध्यक्ष हुन्।